Колумни

Ѓорче Петров, „примерниот бугарски поданик“, кој се бореше фанатично против бугарските посегања кон Македонија, убиен на 28.6.1921

Денеска во Прилеп се одбележаа 104-годишнината од убиството на Ѓорче Петров, еден од идеолозите на македонската револуционерна борба  за слобода на македонскиот народ и создавање самостојна македонска држава. Пред споменикот на Ѓорче Петров во центарот на Прилеп се поклонија и положија свежо цвеќе делегации од општина Прилеп, претставници на Советот на општината, од средното општинско […]

Денеска во Прилеп се одбележаа 104-годишнината од убиството на Ѓорче Петров, еден од идеолозите на македонската револуционерна борба  за слобода на македонскиот народ и создавање самостојна македонска држава. Пред споменикот на Ѓорче Петров во центарот на Прилеп се поклонија и положија свежо цвеќе делегации од општина Прилеп, претставници на Советот на општината, од средното општинско училиште во овој град, кое го носи неговото име, од претставници на Сојузот на Борци и од политички партии.“ – објави, покрај другото, Радио Пела од Прилеп.

Заради своите чисто македонски позиции, Ѓорче Петров станал најнапаѓаниот член на ВМРО од страна на великобугарските врховисти. На денешен ден, на 28 јуни, во 1921 година, бил извршен атентат и Петров бил убиен среде Софија. Георги Петров Николов, попознат како Ѓорче Петров, бил професор, публицист, историчар и идеолог на Македонската револуционерна организација.

Тој бил роден на 2 април 1865 година во Варош, Прилепско. Се школувал во Прилеп, Битола, Солун и во Пловдив. Бил учител во Штип, а како учител во Скопје соработувал со митрополитот Теодосиј Гологанов и ја поддржувал неговата идеја за возобновување на Охридската архиепископија. Бил професор и во Битола и во Егзархиската гимназија во Солун. Ѓорчев основал повеќе револуционерни групи и кружоци на МРО (Штип, Битола, Прилеп, Охрид, Крушево, Кичево, Ресен, Леринско и Костурско). Тој бил член на Централниот комитет на МРО, учествувал на Солунскиот конгрес (1896) и бил еден од составувачите на Уставот и на Правилникот на ТМОРО. Заедно со Гоце Делчев бил задграничен претставник на ТМОРО во Софија. Во Илинденското востание Ѓорче предводел чета во Прилепско и во Мариовско. По востанието останал во Македонија и работел на обновувањето на организационата мрежа, учествувал на Прилепскиот, Струмичкиот и Рилскиот општ конгрес. За време на Балканските војни и на Првата светска војна бил на служба во Серез, Битола и Драма. Тој бил член на Привременото претставништво на поранешната ВМРО, противник на врховизмот и на делбите на Македонија на Версајската конференција.

Во статија со наслов „Ѓорче Петров – ‘примерен бугарски поданик’, кој работел одвнатре за македонското дело“ фејсбук-профилот „Македонија – вистинска бескрајна приказна“ ( „ Macedonia : a True Endless Story …’ има напишано: За Ѓорче Петров, Бугарите тврдат дека се изјаснувал како „бугарин“. Но, говорел и се борел за независна Македонија, односно фактички против Голема Бугарија. Како е можно тоа? Вo тoa време, „бугарин“ не било етничко, туку политичко име. Недвојбено, поимот „бугарин“ тогаш е политички, а не етнички назив. Пред 100 години, според тогашниот Устав на Бугарија, поимот „бугарин“ означувал – поданик / граѓанин-државјанин. Бугарското Кнежество не признавало етнички заедници, туку сите граѓани на Бугарија, како и поданиците на Бугарската егзархија, биле „бугари“, т.е. бугарски поданици.  

Коренот на ваквото позиционирање на некои македонски револуционери се политичките состојби на Балканот во 1880-тите и новата опасност над Македонија. Како и сите македонски револуционери така и Ѓорче се залагал за да остане Македонија цела и неделива. Тоа значи и барање сојузник во најмалото зло. Ѓорче се школувал во бугаристичките егзархиски училишта, кои заедно со Егзархијата биле најсилната алатка во спроведувањето на бугарската асимилаторска политика. Наспроти неа, Ѓорче заклучил дека работењето за македонското дело, преку користење на Бугарија како територија и институции, е најмалото од сите зла околу Македонија.

По војната, во 1885, тој почнал и да работи како учител во eгзархиските школи. Тогаш почнал и да собира географски и етнографски материјали за Скопската и Битолската Околија. Тие податоци во 1896 година Ѓорче Петров ги издава во книгата „Материјали за изучувањето на Македонија”, географски труд во којшто се опишуваат најважните планини, реки и патишта во Македонија. Книгата е испечатена и издадена во 1896 година, во Софија, Бугарија, на тамошната книжевна норма. „Благословена земја е Македонија со своите полиња и езера, каде што се излеал сиот божји благослов на земјата!“ – нагласил Петров за својата татковина Македонија.

Во „Материјали за изучувањето на Македонија“ и во други написи потоа спомнува и „бугари“ во Македонија. Тој работи одвнатре „под маската бугари“, како што Крсте Мисирков ја опишува стратегијата на македонските револуционери. И тоа е одлична тактика. Во своите „Спомени“ во врска со ова Петров пишува: „Ние дури след време ги разбравме владините махинации, посегнувањата на бугарската влада да ја земе организацијата во свои раце, за да ја парализира, и се уверивме, оти нашето почетно мнение сеопшта искреност по ослободителното дело спрема бугарската влада била проста наивност. Во врска со овие односи со владата проникна во нас идејата, систематски да одбегнуваме тесни врски со официјалната власт во Бугарија. Од тактички воображенија оваа идеја, без да ја прогласуваме нашироко, молчеливо сме ја протуркувале во својата дејност. И во овај правец тука врвеше воспитанието на сите нови сили, што одеа во внатрешноста.

Ѓорче стекнува огромна доверба кај бугарските власти. Истата година, воениот министер Рачо Петров му нудел стипендија за да студира картографија некаде во Западна Европа. Но, Ѓорче одбил и останал да учителствува во Македонија. Следната понуда на Рачо Петров била оружје – помош за ВМРО. Бесплатни 2.000 пушки-мартинки. Подарок. Како што самиот Ѓорче вели во своите Спомени (издадени 1927., по неговата смрт), ВМРО (ТМОРО) ги прифатила. Тогаш односите со бугарската влада и со софискиот Врховен комитет сѐ уште биле пријателски.

Bо 1896 година и многупати потоа, Ѓорче се однесува како „добар“ бугарски поданик, а ВМРО одлично го ползувала тоа. Но, само 2 години претходно, во 1894, во списанието „Лоза“, Ѓорче под лажно име говори за Македонците како посебен ентитет и повикува на нивно обединување:Положбата на нас, Македонците, последниов период сè повеќе се влошува… Соседните ослободени држави го прибираат македонското население, од кое што половината не се ни враќа на својата земја, а нив ги заменуваат заселници Турци и ЧеркезиMаџири. Сè тоа јасно ја покажува положбата на нашата мила татковина Македонија… Нужно е сите Македонци да се обединиме, и здружно да дејствуваме. (весник „Лоза“, бр. 5, с. 37-38, под псевдоним „Николев“, 1894).

Суштински, Ѓорче Петров се борел за самостојна Македонија, со посебен, одделен македонски народ, со своја посебна македонска национална историја. „Македонија, по својата иницијатива и по силата на својот живот, се оформи самата себеси во одделна морална единица, со својата специфична идеологија. … Македонското ослободително дело не се должи само на поединци, туку на колективната волја на населението во Македонија.“ – има напишано Ѓорче  во својата „Беседа за Гоце“.

Од 1897 до 1902 година Ѓорче бил задграничен претставник на ТМОРО во Софија. Учествувал во Илинденското востание (1903), а потоа – и на Прилепскиот конгрес (1904), на Струмичкиот и Рилскиот (1905). Во заклучоците од скоро сите конгреси пишува дека ВМРО треба да има пријателски, блиски односи со Бугарија, но и да се запази самостојноста на Организацијата. Ѓорче Петров низ целиот свој живот бил успешен бугарски поданик. Така направил и успешна политичка кариера во Софија. Но тоа секогаш го користел во полза на Македонците и македонското револуционерно движење. Затоа и неговиот противник Toдор Александров во едно писмо до Владимир Карамфилов од 6 јули 1919 ќе истакне: Шмеќерот Ѓорче, анархистот-безделник [Михаил] Герџиков, како и санданистите, дoкажаните предавници на бугарскиот народ и во минатото и сега се борат и се залагаат за самостојна Македонија како одделна економска и географска единица, со одделен ’македонски народ‘, со своја посебна историја од векови наназад … Некои од нив дури и се закануваат дека со оружје в рака би се бореле против можното обединување на Македонија со Бугарија.”

После 2 години, во 1921-вата, Александров  наредил да биде убиен Ѓорче Петров. На најсветлите страници на македонската национална историја останува засекогаш запишана борбата и посветеноста на Ѓорче Петров секогаш во полза на македонското дело и за независна македонска држава и нација.

Најнови вести од: Колумни

Жестока критика за Али Ахмети од албанската дијаспора, Муслиу вели „нема компас во изјавите“ и „во борбата за власт го лиже тоа што ќе го исплука“!

Продолжува серијата прогнози меѓу Албанците дека му се наближува политичкиот крај на лидерот на ДУИ Али Ахмети: овојпат вакво навестување доаѓа од албанската дијаспора од Европа, од Скендер Муслиу од Евроатлантското лоби на Албанците. Ова е уште една потврда за фактот дека политичката кариера на Али Ахмети е во остра надолна линија не само во очите на неговите сонародници од Македонија и во Балканот полшироко, туку сега веќе и меѓу албанската дијаспора.

Ако не се урне сценариото за уривање на Македонија, Македонците ќе станат бестатковинци – новите „Курди во Балканот“

Французите ги уриваат Макрон и неговата влада, ама не ја уриваат и Франција како држава, што е целта со Македонија! Се обидуваат и Германците да ги урнат германската владејачка коалиција и Мерц, ама не се стремат да ја урнат Германија како држава, што е целта со Македонија! Потребно е македонско национално и македонско државно единство во напорите за создавање услови за подобар живот за сите граѓани без оглед на етничката и политичката припадност, отфрлајќи било чии меѓународни замешателства во нашите внатрешни работи.

Макронова Франција, која се меша во внатрешните работи на многу држави, е „санстефанска маќеа“ за Македонија, а „европска мајка“ за Бугарија! (2)

Со оглед на активираното сценарио за уривање на Македонија како држава, ќе мора локалните избори на 19 октомври да бидат не само изјаснување за нови, поквалитетни локални власти и подобро функционирање на општините, туку и референдум за опстојот и просперитетот на Македонија како држава и заеднички дом за сите нејзини граѓани, без оглед на нивната етничка и политичка припадност.

По „париската обука“ Филипче и СДСМ ја „извадија“ „најпатриотската“ резолуција за „Бугари во устав“ – новата „бугарска алатка“ за распад на Македонија! (1)

По реакцијата на претседателот Макрон околу „недипломатското однесување“ на новиот амбасадор на САД во Париз Чарлс Кушнер околу прашањето за признавањето на Палестина, Министерството за надворешни работи на Франција на 24.8.2025 упати барање до Трампова Америка „да „не се меша во нејзините внатрешни работи“, бидејќи е тоа „неприфатливо од гледна точка на меѓународното право и Виенската конвенција за дипломатски односи“. Имајќи предвид дека меѓународното право еднакво важи и се применува и за Македонија, како требало да реагира таа кон Макрон, кој веќе неколку години се залага за „правда за барањата на Бугарија“, а пред се за внесување на „бугарскиот државотворен народ“ во македонскиот устав?! Уште и го „скрои“, заедно со своите соработници, катастрофалниот „француски предлог“?!

Аманетот на Петре М. Андреевски: Не дозволувајте друг да ни ја контролира националната свест! – Да изградиме заедничка програма за Македонија!

Во 2000 година во интервју за весникот „Нова Македонија“, запрашан што би им советувал на Македонците, македонскиот книжевен гениј и патриот Петре М. Андреевски ќе нагласи: „Да си ги вратат достоинството, храброста и вистината за себе!“

Зарем не може и Македонија да стане „балкански еколошки Сингапур“ со своја „револуција“ за собирање и искористување на отпадот?!

Во азиската град-држава Сингапур, која се нарекува не случајно „светска престолнина на рециклирањето на отпадот“, ѓубрето не се нарекува ѓубре, туку „рециклирачки материјали“, а во Македонија од него се формираат се поголем број „мини-планини“, кои се повеќе ја загадуваат животната средина и го загрозуваат животот и здравјето на луѓето, посебно во случаите на намерно подметнуваните пожари како во изминативе неколку седмици.

Албанија со устав бара да не бидат дискриминирани Албанците во други држави, а тамошните Македонци се жалат токму на тоа, дека се граѓани од втор ред! (4)

Попретседателот на партијата Македонска алијанса за европска интеграција во Албанија Ендрит Фетаху на најјасен можен начин укажува зошто мора да се вратат во уставот на Македонија не само Македонците од Албанија, туку и од сите други балкански држави, заедно со грижата на државата за нив и нивните права, како што и се случи пред 30 години со усвојувањето на амандманот 58 на уставот: за да се одржи во живот македонската кауза во Албанија, но и во Бугарија, Грција, Косово и секаде каде што живеат Македонците во Балканот заедно со својот македонски етнички идентитет и мајчиниот македонски јазик.

Бугарија бара дури и„држава во држава“ за фантомскиот „бугарски народ“ во Македонија, а низ ЕУ се дере: „Њама македонски език, њама Македонци кај нас!“ (3)

Д-р Билјана Волческа-Вербруге, предавач по европска интеграција и културни студии на Тилбург Универзитетот во Холандија, ја критикува Бугарија дека ја принудува Македонија „повторно да ја пишува својата историја“, но и оти бара од неа преку хегемонистички говор и пристап да се откаже од какво било тврдење во врска со постоењето на македонско малцинство во Бугарија.

To top