Сопственикот на Тинекс и екс градоначалник на општина Центар Владо Тодоровиќ ги откри луѓето кои што се еден од најголемите проблеми за Македонија.
Тодоровиќ пренесува напис во кој се зборува за македонските дефетисти, сезнајковци, песимисти и сеирџии кои секогаш бараат мана но не даваат поддршка. Шират песимизам и уништуваат оптимизам, поддржуваат негативизам а спречуваат иницијативи
Бизнисменот ги посочи луѓето кои се тука меѓу нас и кои со својата негативна енергија честопати знаат да направат непријатни ситуации.
Пренесениот напис на Тодоровиќ со наслов ,,Ментална сиромаштија” ќе ви помогне да откриете кои од овие луѓе се околу вас па дури да видите дали вие сте меѓу оние луѓе .
,,Постои еден тип луѓе кои не носат искината облека, туку кои носат искинати мисли. Не станува збор за сиромаштијата на нивните паричници, туку за сиромаштијата на нивните глави. Не ги барате на периферијата на градот или под мостови, туку се насекаде околу нас. Седат на шалтери, коментираат на портали, седат во кафулиња, па дури и во парламентот. Тоа се луѓе кои никогаш не прочитале книга, но знаат сè. Никогаш не научиле занает, но знаат како треба да функционира една држава. Никогаш ништо не создале, но имаат подготвено мислење за сè.
Тие не ја толерираат туѓата среќа затоа што ги потсетува на сопствената несреќа. Нивната сиромаштија не ги повредува толку колку што ги повредува вашата благосостојба. Не ги мачи празна куќа, туку вашата полна тераса. И затоа нивниот рефлекс е: да го обезвреднат она што не можат да го постигнат. Ако не можат да ја имаат вашата радост, тогаш барем ќе се обидат да фрлат сенка врз неа.
Ментално сиромашните не сонуваат, затоа што соништата им изгледаат како закана. Тие не прават ништо, бидејќи за нив трудот изгледа како губење време. Тие секогаш имаат готова реченица: нема смисла, нема шанса, нема никаква корист. А најчесто – немаат волја. Тие секогаш ќе ви кажат дека сте луди што се обидувате, дека сте наивни што верувате и дека сигурно ќе паднете ако летате премногу високо. Не затоа што знаат – туку затоа што сакаат да се вратите надолу, во нивната зона на удобност на беспомошност.
Во младоста, тие често се најгласните бунтовници. Тие се против сè, но за ништо конкретно. Против училиштето, но не прочитале ниту една книга. Против државата, но дури и не знаат како функционира даночниот систем. Тие имаат став на секоја свадба, филозофија на секоја скара. Но, кога нешто треба да се направи – тие исчезнуваат, како чад на ветерот.
Во средната возраст, се појавува огорченост. Тогаш почнуваат да кажуваат работи како: Јас сум реалистичен, не сум будала, знам како функционира. Често седат во кафулиња, коментирајќи ги другите, и сè им е глупаво освен самите себе. Со сомнеж гледаат кон секој што се обидува да направи нешто повисоко. За нив, секоја амбиција е лага, а секој труд е залуден. Не веруваат во ништо, бидејќи така е полесно.
Во старост, тие стануваат тивок отров. Седат на клупи и ги бројат сите работи што не им успеале. Државата ги предала, децата се неблагодарни, младите се корумпирани, сè порано било подобро. Во реалноста, ништо никогаш не било подобро – тие биле само помлади, а сè уште имале надеж.
Тие завршуваат тивко, честопати без многу луѓе околу нив. Не оставаат ништо зад себе освен мрморење кое трае уште неколку дена, а потоа исчезнува. Нема приказна, нема акција, нема трага. Нивниот живот поминува како матна вода – тивко, но отровно.
Во општеството, нивната улога е едноставна: да се повлечат. Тие се како олово на балон – штом некој полета, тие коментираат за тежината. Тие нема да ви помогнат, но ќе ве убедат дека нема смисла дури и да се обидувате. Кога велите дека учите нов јазик, ве прашуваат што правите. Кога велите дека започнувате бизнис, ви велат дека сте наивни. Кога одлучувате да одите во друг град или земја, ве прашуваат каде ви е умот. Не се навредени од вашето патување, туку од фактот дека тие дури и не тргнале.
Тие не ве мразат. Тие ја мразат вашата волја. Вашата волја е огледало во кое ја гледаат сопствената немоќ. Вашата надеж ги мачи затоа што го уништува оправдувањето за нивниот пораз. Вие сте доказ за нив дека можеле, но не сакале. И никогаш нема да им простат за тоа.
Многумина зборувале за овие луѓе, и тоа многу точно. Фјодор Достоевски рекол: Ништо не е полесно од осудувањето на друг, и ништо не е потешко од самоспознанието. Чарлс Буковски напишал: Проблемот на светот е што паметните се полни со сомнежи, а глупавите се полни со самодоверба. И некој од народот еднаш рекол: Кога им пружаш рака на сиромашните, тие те влечат со себе – не за да можат да се кренат, туку за да не бидеш над нив.
Ментално сиромашните не бараат излез. Тие бараат друштво. Тие не сакаат да го решат проблемот, но сакаат некој да им потврди дека решението е невозможно. Нивните реченици се кратки и горчливи: секој е крадец, секој лаже, сè е наместено, ништо не вреди. Но, всушност, тие не знаат. Тие едноставно не сакаат да знаат ништо поинаку.
Важно е да се каже: не мора секој да остане ментален сиромашен. Некои се будат. Некои доживуваат прекин што ги раздвојува. Некои се засрамуваат и почнуваат одново. Ова се ретки, но светли. Но, огромното мнозинство избира да остане таму каде што е – во топлиот базен на сопствените изговори.
Затоа, не обидувај се да ги повлечеш сите нагоре. Не се сите создадени да летаат. Некои избираат да останат на земја, и тоа е нивен избор. Чувај го своето крило од нивните камења. Бидејќи кога ментално сиромашните ќе влезат во вашиот живот, вашето богатство на духот брзо почнува да бледнее. Не поради нив, туку поради борбата што ќе ја водите за да не им дозволите да ве влечат надолу.
Ако некогаш се чувствувате сами затоа што не размислувате како мнозинството, запомнете: не припаѓате меѓу оние што бараат вина. Вашето место е меѓу оние што бараат решенија”, се вели во пренесениот напис на Тодоровиќ кој оригинално е напишан од хрватскиот пратеник Иван Пернар.
Најчитани статии
Лекарите не успеале да го спасат младиот Македонец по здобиените повреди
Најчитана статија
Проценете сами дали претседателката го одржа најважниот говор во историјата на независна Македонија