Порталот Виртуал Македонија ја разбива грчката пропаганда за Македонија обезбедувајќи одговори на грчките тези кои тврдат дека античките Македонци биле антички Грци.
Во оваа епизода која ја пренесува expres.mk за грчката теза дека Македонците зборувале дијалект на грчкиот јазик.
ГРЧКО ТВРДЕЊЕ:
„Македонците зборувале дијалект на грчкиот јазик. Сите споменици и натписи пронајдени во регионот Македонија се напишани на грчки јазик. Исто така, јасно го наведуваат и латинскиот историчар Тит Ливиј:
„Етолци, Акарнанци, Македонци, луѓе од ист јазик…“ (Т. Ливиј XXXI,29, 15) и грчкиот историчар Херодот:
„Бидејќи зборуваат ист јазик, треба да ги завршуваат своите спорови преку гласници или гласници…“ (Херодот, Истории 7.9.2)“
ОДГОВОР:
Македонците не зборувале „дијалект на грчкиот јазик“, туку имале свој јазик. Горенаведениот цитат од Херодот е погрешен бидејќи самиот Херод не ги сметал Македонците за Грци.
„Веќе заклучивме од инцидентот на Олимписките игри околу 500 година дека самите Македонци, за разлика од нивните кралеви, не се сметале за Грци. Херодот го кажал ова јасно со четири збора, претставувајќи го Аминта, кој бил крал околу 500 година, како „Грк кој владеел над Македонците“ (5.20. 4)…“ Н.Г.Л. Хамонд, Македонската држава, стр. 141. Херодот (7.130) зборува за Тесалијците како за првите Грци кои потпаднале под персиска потчинетост (иако Персијците влегле први во Македонија), а тука, користејќи ги своите зборови, јасно ги исклучува Македонците од Грците. „И Херодот и Тукидид ги опишуваат Македонците како странци, посебен народ кој живее надвор од границите на грчките градови-држави“ – Јуџин Борза, Во сенката на Олимп, стр. 96.
Тит Ливиј (Ливиј) исто така не ги сметал Македонците за Грци и цитатот погоре е повторно погрешен. Ливиј дури и детално напишал за омразата што Грците ја имале кон Македонците, нивното име и раса:
„Такви биле активностите на Римјаните и на Филип на копно во текот на тоа лето. На почетокот на истото лето, флотата, под команда на легатот Луциј Апустиј, ја напуштила Коркира, го заобиколила ’ртот Малеја и му се придружила на кралот Атал од Скилеум, во регионот Хермоина. Досега огорченоста на атинската заедница кон Филип била контролирана од страв; но сега, со надеж за помош при рака, тие му дале слобода на својот гнев. Никогаш нема недостаток на атински јазици подготвени и спремни да ја разбудат страста на обичниот народ; овој вид ораторство се негува од аплаузот на толпата во сите слободни заедници; но ова е особено точно за Атина, каде што елоквенцијата има најголемо влијание. Народното собрание веднаш донело предлог сите статуи на Филип и сите негови портрети, со нивните натписи, како и оние на неговите предци од двата пола, да бидат отстранети и уништени; сите празници, обреди, и свештенствата воспоставени во чест на Филип или неговите предци треба да бидат лишени од светост; дека дури и местата на какви било споменици или натписи во негова чест треба да се сметаат за проколнати и дека не треба да биде законско потоа да се одлучи да се постават или посветат на тие места какви било работи што законски би можеле да се постават или посветат на неосквернето место; дека секогаш кога свештениците на народот се молеле во име на атинскиот народ и нивните сојузници, нивните армии и морнарици, тие во секоја пригода требало да натрупаат клетви и проколнувања врз Филип, неговото семејство и неговото царство, неговите сили на копно и море и ЦЕЛАТА РАСА И ИМЕ НА МАКЕДОНЦИТЕ. На овој декрет беше додадена одредба дека ако некој подоцна поднесе предлог што има тенденција да му нанесе срам или нечест на Филип, тогаш атинскиот народ ќе го усвои во целост; додека ако некој со збор или дело се обиде да го неутрализира неговиот срам или да ја зголеми неговата чест, убиството на такво лице би било законско убиство. Последната клаузула предвидуваше дека сите декрети претходно донесени против Писистратидите треба да се почитуваат во однос на Филип. Ова беше војната на Атињаните против Филип, војна со зборови, пишани или говорени, бидејќи таму лежи нивната единствена сила.“ [Книга на Ливиј XXXI.44]
Сега кога утврдивме дека ниту Херодот ниту Ливиј не ги сметале Македонците за Грци, можеме да ги откриеме фактите дека Македонците не зборувале „дијалект на грчкиот“, туку имале свој посебен јазик:
Александар Велики зборува пред Македонците од својата војска: „Македонците ќе го судат вашиот случај“, рече тој. „Ве молам кажете дали ќе го користите вашиот мајчин јазик пред нив.“
Филота: „Освен Македонците, има многу присутни [Грци и Персијци] кои, мислам, ќе го најдат она што ќе го кажам полесно за разбирање ако го користам [грчкиот] јазик што го користите вие самите, вашата цел, верувам, е само да им овозможите на повеќе луѓе да ве разберат.“
Тогаш кралот рекол: „Гледаш ли колку Филота го смета својот мајчин јазик за навредлив? Само тој чувствува одбивност кон учењето. Но, нека зборува како што сака – само нека се сети дека е презирен кон нашиот начин на живот како што е и кон нашиот јазик“. Квинт Куртиј Руф „Историјата на Александар“.
Продолжува
Повеќе на оваа тема