Колумни

И Крис ли не ви чини, бе?! – Пишува Роберт Димитриевски

„Крис Павловски не знае да збори македонски, а американската амбасадорка знае. Кој повеќе ја сака Македонија?“, прашува некој си „Владко од Виница“ на социјалната мрежа Икс. Прашање е колку знае да „збори“, наместо да зборува, македонски и твитерџијава со име во кое нема едначење по звучност по примерот на многу попознатиот Љубчо од Делчево, но […]

3 минути за читање

„Крис Павловски не знае да збори македонски, а американската амбасадорка знае. Кој повеќе ја сака Македонија?“, прашува некој си „Владко од Виница“ на социјалната мрежа Икс.

Прашање е колку знае да „збори“, наместо да зборува, македонски и твитерџијава со име во кое нема едначење по звучност по примерот на многу попознатиот Љубчо од Делчево, но овде не е тема познавањето на јазикот на мнозинството во државава од Владко. Вистинското прашање е колку тој и тие што му ја лајкнале објавата на некогашен Твитер ја сакаат Македонија, штом му забележуваат на сонародник роден во Канада со супер успешен бизнис во САД за „(не)зборењето“ македонски.

Ако тоа е врховен критериум за љубовта кон Македонија, тогаш колку ли (не) ја сакаат еден куп напикани во јавната администрација што не знаат да врзат два збора македонски, а земаат плата од овој народ, за разлика од основачот и сопственик на „Рамбл“. Да не зборуваме за сличен куп функционери што мака мачат токму на македонски да врзат две простопроширени реченици во една логична целина и притоа да не го утнат третосложниот акцент.

„Пуританците“ зад тастатурата најдоа да му се исмеваат на Павловски и за личното име (не било македонско), а во јавните настапи упорно ја именувал (само) Македонија родната земја на своите родители – едниот од Преспа, другиот од Мариово. Демек, бил „фејк“ патриот, со што (ин)директно ги омаловажуваат илјадниците Македонци во татковината и, најчесто, во прекуокеанските земји со англиканизирани имиња и македонски презимиња.

Го обвинија Крис и за антиквизација. За нивниот префинет вкус нападно било неговото обожавање на Александар Македонски и честото поврзување со Македонија на најголемиот војсководец и воен стратег во историјата. Постовите на Икс „Кога помислувам на Македонија, мислам на Александар Велики“, „Тукушто слетав во земјата на Александар Велики“ и фотографирањето до споменикот „воин на коњ“ во центарот на Скопје се смртните гревови што му ги припишуваат номиналниве Македонци што до пладне се мразат себеси, а попладне сè македонско. А најмногу успешни Македонци од дијаспората кои, згора на тоа, велат и дека ја обожаваат Македонија, како Крис.

Му најдоа мана на Павловски и за донираните „само“ еден милион денари за настраданите во Кочани. На тие пари се претргнал, велат тие со змија во џебот, кои милуваат да загледуваат во туѓиот, заборавајќи дека е важен гестот, а не сумата. Да спасиш и еден човек, си го спасил човештвото.

Помошта не се изразува само во пари, туку и со конкретни дела. Ако тоа не е отворањето подружница на „Рамбл“ во Македонија, донесувањето во земјава на најблиските соработници на американскиот претседател Доналд Трамп половина година пред тој да добие втор мандат и токму нив да ги именува на високи функции, како и организирањето на посетата на италијанските милијардери Џанкарло Девасини и Паоло Ардоино на самитот на „Македонија 2025“ пред неколку дена, тогаш што е?

Токму благодарејќи на Крис Павловски, како никогаш досега, Македонија има контакт со најблиското опкружување и лично со шефот на најмоќната држава во светот. И наместо да се цени и да се искористи тоа за добробитта на Македонија, загрижени македонци (намерно со мало „м“) фатиле да плукаат по највлијателниот Македонец на планетата во моментов?! Мери им го умот.

Поврзани теми:

Крис|Икс|Доналд Трумп|Рамбл

Повеќе на оваа тема:

Најнови вести од: Колумни

Ајде да им простиме на најдобрите меѓу нас – Пишува Драган Милосављевиќ

Мислам на писатели, актери, режисери, музичари, сликари, спортисти, научници чијшто успех не само дома туку и надвор е општо познат и признаен, но нивната репутација во ова општество е сериозно упропастена поради овие или оние причини

Коле Неделковски, поетот-револуционер, чиј глас одекнува силно и денес – 113 години од раѓањето

Коле Неделковски е човекот, кој ја откри заборавената книга „За македонцките работи“, член на Македонскиот литературен кружок од Софија, афирматор на македонскиот јазик во литературата и убеден антифашист. На денешен ден, на 16 декември 2025 година се навршуваат 113 години од неговото раѓање и ова е соодветна пригода за ново навраќање кон творештвото и овој македонски национален и поетски деец, кој соработувал со Никола Вапцаров и Кочо Рацин. Неговата бележита песна „Глас од Македонија“ е една од најпознатите револуционерни песни во во македонската книжевност. Таа е една од најпознатите револуционерни песни во македонската книжевност, како тревожен поетски глас за неразбраното македонско минато, за македонската вистина. Творештвото на Неделковски се карактеризира со употреба на македонскиот говор особено видливо во неговите збирки „Молскавици“ и „Пеш по светот“. Литературното дело на Коле Неделковски иако е скромно и по обем и по квалитет, сепак е мошне значајно. Основниот белег на  неговата поезијата е влијанието на народната поезија, а мотивите најчесто му се патриотски, исполнети со лиричност. Тој е еден од најреволуционерните поети во македонската литература. Коле Неделковски е поет-револуционер чиј глас сè уште одекнува силно и во оваа македонска сегашност.

Конески, генијот-посветеник на Македонската идеја, и неговиот аманет Македонците да си го вардат јазикот, својата „единствена неподелена татковина“

Блаже Конески (Небрегово, 19 декември 1921 – Скопје, 7 декември 1993), генијот на македонската поезија и проза, академик, книжевен историчар, филолог и јазичар, творец на „Македонската граматика“, преведувач и професор на Филозофскиот факултет во Скопје, е еден од кодификаторите на современиот македонски книжевен јазик. Денес се навршуваат 92 години од неговата смрт и ова е пригода за ново навраќање кон неговото неизмерно книжевно и научно творештво, на неговата личност и кон непресушните врутоци на неговите јазични, поетски и национални посланија и завештанија до денешново и сите наредни македонски поколенија дека токму јазикот е она, што нѐ прави како македонски народ, различен од сите други народи во Балканот, Европа и светот. Во последната, претсмртна статија „Една ситуација и едно лично становиште“ Конески ќе истакне: „Денешниот однос на бугарските раководители спрема нашиот јазик има свои длабоки корења во теоријата на великобугаризмот. Можеше ли оформувањето на нашиот јазик да биде појава случајна, дури измислена? Се разбира дека не можеше. Но, македонскиот јазик, и покрај сите викотници против него, од каде и да идат тие, постои, се развива и станува јазик на сѐ побогата литература, станува јазик, на кој што културните придобивки на човештвото му се присвојуваат на еден народ, досега потиснат во мракот на ропството. Добро кажува арапската пословица: ‘Пците лаат, карванот си мине!“

Нацрт-заклучоците на Советот на ЕУ за промената на македонскиот устав ги кршат резолуциите на ООН и Договорот од Мастрихт, затоа се ништовни

Советот на ЕУ ја повикува Македонија да изврши промена на својот Устав во согласност со „Добрососедскиот договор“ со Бугарија и протоколите кон него, Преговарачката рамка и „францускиот предлог“, кои содржат категорично тврдење-фалсификат дека македонскиот народ, македонскиот јазик, идентитет и историја имаат „бугарски историски темели“. Тоа претставува целосно негирање на етничката, идентитетската и јазичната засебност на македонскиот народ. Декларацијата на ООН за недопустливоста на интервенирањето и вмешувањето во внатрешните работи на државите целосно ги заштитува македонскиот јазик и идентитет, како и македонската историја, од какви било и чии било обиди за негирање, или присвојување. Таа декларација строго забранува завлегување во идентитетскиот комплекс на кој било народ, што значи и на македонскиот народ. Токму ова го прават Советот на ЕУ и Бугарија! Членка на ООН е и Македонија: и за неа во еднаква мера важи применливоста на резолуциите на ООН. Според нив, ниту ЕУ, ниту Бугарија, Грција, или која било друга држава, немаат право да се мешаат во внатрешните и надворешните работи на Република Македонија, ниту да ѝ наложуваат да го менува Уставот во замена за „отворање на преговорите со ЕУ“. 

Зошто низ нашите градови не ечи многу почесто „песната на Македонија“ – нејзината „молитва“?

„Народните песни се показаљка на степенот од умственото развитие од народот и огледало на неговиот живот. Народот в песни изливат чувствата си, в них увековечвит животот му и давнешните му подвиги, в них находвит душевна храна и развлечение; затова в жаљба и в радост, на свадба и хоро, на жетва и грозјебрање, на везање и предење, по поле и по гори, штедро изливат песните како од богат извор…“ – ова е напишано во предговорот на првиот дел на „Зборникот на македонските народни песни“ на браќата Димитар и Константин Миладинови, објавен во 1861 година. Зарем турбофолкот и шундот, наречен „музика“ од балканската естрадна периферија на концертите во Македонија, ќе дозволиме да станат „показаљка на степенот“ на нашето „умствено развитие“ како народ македонски? Зарем ќе се согласиме тоа да стане „огледало на нашиот живот“ како народ македонски, чиј изворен фолклор и народен мелос се со врвни уметнички и културни вредности и меѓу најценетите во Европа и светот?!
Сите вести од Колумни

Најнови вести

To top