Колумни

„Иде Дунав“ – Пишува Роберт Димитриевски

Во СДСМ се надеваат дека без промени во раководството по изборниот дебакл „и да погинат, колку толку може ќе се спасат“

4 минути за читање

Основен предуслов за да се надмине некој проблем е соочувањето со него, признавањето дека постои. Дури потоа се размислува како да се поправи штетата и да се преземе нешто за да се тргне напред.

Но, тоа, очигледно, не важи за СДСМ. Таму се убедени дека тие можеби не победиле на локалните избори, но ВМРО-ДПМНЕ загубил?!

Веднаш по потопот во првиот круг, во кој социјалдемократите освоија само три градоначалнички места наспроти 33 на владејачката партија, лидерот Венко Филипче излезе со прва проценка дека „овој резултат не е тој што го посакувавме, но, имајќи ги предвид околностите, не е лош“?! И беше во право. Ќе беше (по)лош ако победеа во две, една или во ниедна општина…

Во одреден број општини имале зголемување на бројот на гласовите во однос на лани и тоа било доказ за процесот на консолидација на партијата, процес кој барал време и ќе продолжел во наредниот период, ќе додаде тој. Поради тоа, немал намера да поднесе оставка.

„Среќни сме со резултатите. СДСМ води, односно очекува победа во Центар, Крива Паланка, Пробиштип, Чучер-Сандево, Кривогаштани, Богданци. Од тој аспект сме среќни“, ќе додаде потпретседателката Ана Чупеска.

Заеднички именител за нивната „среќа“ е дека ВМРО-ДПМНЕ загубил 130.000 гласови во однос на минатогодишпните парламентарни избори, а тие „само“ 27.000. Тоа, пак, значело дека само за 1,5 година се стопила довербата во стожерот на коалицијата „Твоја Македонија“, а тие се стабилизирале?!

„Шта реќи, а не заплакати?“. Според оваа логика, кога ќе се загуби во фудбал со 10:1, може да се смета за успех ако поразениот извел повеќе корнери, слободни удари и аути и помалку пати неговите фудбалери се нашле во офсајд?!

Тоа што по 20 години го загубија бастионот Струмица или тоа што кандидатката за градоначалник на Скопје, Каја Шукова, не само што нема да „трча“ втор круг, туку заврши четврта, нема врска. Не им верувај на своите очи, туку на Венкота, на Ана и на алхемичарите од „Бихаќка“, е пораката од таму.

В ред. Нема проблем. Уште подобро за политичките противници. Додека декласираните живеат во илузија дека се морални победници, вистинките победници можат мирно да спијат. Во догледно време политичкиот капитал стекнат на овие избори нема да им биде загрозен, освен ако самите не си пукаат во нога.

Партија што некогаш се претставуваше за државотворна, така треба и да се однесува. Да мисли не само за себе, туку и за државата. А на секоја држава, па и на македонската, ѝ треба силна опозиција како коректор на власта. За да не (се) дојде до остварување на политичкото начело дека власта корумпира, а апсолутната власт апсолутно корумпира.

Не толку одамна и ВМРО-ДПМНЕ доживеа дебакл – на локалните избори во 2017 година доби пет градоначалници, а СДСМ 57. Само еден месец подоцна избра нов лидер, Христијан Мицкоски, кој веќе на наредните избори за локалната самоуправа го победи „седесето“ со 42:16 во градоначалничката битка, за лани да го потврди тоа со уште поубедливи 58:18 во пратенички места на парламентарните избори.

Тоа е патот на сите политички организации што претендираат на власт во плуралните демократии каде и да е во светот. Признавање на неуспехот, понесување одговорност од раководството, кадровско освежување, консолидација на базата, нов пристап до гласачкото тело, поинаков вокабулар и со Господ напред до победа на некои идни изборни соочувања.

Арно ама, во СДСМ мислат дека ќе ја прејдат оваа формула и ќе измислат нова. Па, на девастирачкиот ефект од „Иде Дунав“ што им се случи одговораат со „мила душа, ризик јак, и да погинеш – колко-толко мож’ ќе се спасиш“…

Со среќа нека им е со тој памет. Во меѓувреме, ги поздрави Ѓунеш Билали:

 

 

 

 

 

Поврзани теми:

актуелно|Венко Филипче|колумна|СДСМ|локални избори|Ана Чупеска

Повеќе на оваа тема:

Најнови вести од: Колумни

Ајде да им простиме на најдобрите меѓу нас – Пишува Драган Милосављевиќ

Мислам на писатели, актери, режисери, музичари, сликари, спортисти, научници чијшто успех не само дома туку и надвор е општо познат и признаен, но нивната репутација во ова општество е сериозно упропастена поради овие или оние причини

Коле Неделковски, поетот-револуционер, чиј глас одекнува силно и денес – 113 години од раѓањето

Коле Неделковски е човекот, кој ја откри заборавената книга „За македонцките работи“, член на Македонскиот литературен кружок од Софија, афирматор на македонскиот јазик во литературата и убеден антифашист. На денешен ден, на 16 декември 2025 година се навршуваат 113 години од неговото раѓање и ова е соодветна пригода за ново навраќање кон творештвото и овој македонски национален и поетски деец, кој соработувал со Никола Вапцаров и Кочо Рацин. Неговата бележита песна „Глас од Македонија“ е една од најпознатите револуционерни песни во во македонската книжевност. Таа е една од најпознатите револуционерни песни во македонската книжевност, како тревожен поетски глас за неразбраното македонско минато, за македонската вистина. Творештвото на Неделковски се карактеризира со употреба на македонскиот говор особено видливо во неговите збирки „Молскавици“ и „Пеш по светот“. Литературното дело на Коле Неделковски иако е скромно и по обем и по квалитет, сепак е мошне значајно. Основниот белег на  неговата поезијата е влијанието на народната поезија, а мотивите најчесто му се патриотски, исполнети со лиричност. Тој е еден од најреволуционерните поети во македонската литература. Коле Неделковски е поет-револуционер чиј глас сè уште одекнува силно и во оваа македонска сегашност.

Конески, генијот-посветеник на Македонската идеја, и неговиот аманет Македонците да си го вардат јазикот, својата „единствена неподелена татковина“

Блаже Конески (Небрегово, 19 декември 1921 – Скопје, 7 декември 1993), генијот на македонската поезија и проза, академик, книжевен историчар, филолог и јазичар, творец на „Македонската граматика“, преведувач и професор на Филозофскиот факултет во Скопје, е еден од кодификаторите на современиот македонски книжевен јазик. Денес се навршуваат 92 години од неговата смрт и ова е пригода за ново навраќање кон неговото неизмерно книжевно и научно творештво, на неговата личност и кон непресушните врутоци на неговите јазични, поетски и национални посланија и завештанија до денешново и сите наредни македонски поколенија дека токму јазикот е она, што нѐ прави како македонски народ, различен од сите други народи во Балканот, Европа и светот. Во последната, претсмртна статија „Една ситуација и едно лично становиште“ Конески ќе истакне: „Денешниот однос на бугарските раководители спрема нашиот јазик има свои длабоки корења во теоријата на великобугаризмот. Можеше ли оформувањето на нашиот јазик да биде појава случајна, дури измислена? Се разбира дека не можеше. Но, македонскиот јазик, и покрај сите викотници против него, од каде и да идат тие, постои, се развива и станува јазик на сѐ побогата литература, станува јазик, на кој што културните придобивки на човештвото му се присвојуваат на еден народ, досега потиснат во мракот на ропството. Добро кажува арапската пословица: ‘Пците лаат, карванот си мине!“

Нацрт-заклучоците на Советот на ЕУ за промената на македонскиот устав ги кршат резолуциите на ООН и Договорот од Мастрихт, затоа се ништовни

Советот на ЕУ ја повикува Македонија да изврши промена на својот Устав во согласност со „Добрососедскиот договор“ со Бугарија и протоколите кон него, Преговарачката рамка и „францускиот предлог“, кои содржат категорично тврдење-фалсификат дека македонскиот народ, македонскиот јазик, идентитет и историја имаат „бугарски историски темели“. Тоа претставува целосно негирање на етничката, идентитетската и јазичната засебност на македонскиот народ. Декларацијата на ООН за недопустливоста на интервенирањето и вмешувањето во внатрешните работи на државите целосно ги заштитува македонскиот јазик и идентитет, како и македонската историја, од какви било и чии било обиди за негирање, или присвојување. Таа декларација строго забранува завлегување во идентитетскиот комплекс на кој било народ, што значи и на македонскиот народ. Токму ова го прават Советот на ЕУ и Бугарија! Членка на ООН е и Македонија: и за неа во еднаква мера важи применливоста на резолуциите на ООН. Според нив, ниту ЕУ, ниту Бугарија, Грција, или која било друга држава, немаат право да се мешаат во внатрешните и надворешните работи на Република Македонија, ниту да ѝ наложуваат да го менува Уставот во замена за „отворање на преговорите со ЕУ“. 

Зошто низ нашите градови не ечи многу почесто „песната на Македонија“ – нејзината „молитва“?

„Народните песни се показаљка на степенот од умственото развитие од народот и огледало на неговиот живот. Народот в песни изливат чувствата си, в них увековечвит животот му и давнешните му подвиги, в них находвит душевна храна и развлечение; затова в жаљба и в радост, на свадба и хоро, на жетва и грозјебрање, на везање и предење, по поле и по гори, штедро изливат песните како од богат извор…“ – ова е напишано во предговорот на првиот дел на „Зборникот на македонските народни песни“ на браќата Димитар и Константин Миладинови, објавен во 1861 година. Зарем турбофолкот и шундот, наречен „музика“ од балканската естрадна периферија на концертите во Македонија, ќе дозволиме да станат „показаљка на степенот“ на нашето „умствено развитие“ како народ македонски? Зарем ќе се согласиме тоа да стане „огледало на нашиот живот“ како народ македонски, чиј изворен фолклор и народен мелос се со врвни уметнички и културни вредности и меѓу најценетите во Европа и светот?!
Сите вести од Колумни

Најнови вести

To top