Фудбалската кариера на Леарт Абдули заврши уште пред да почне. Фудбалската федерација на Македонија го исклучи од фудбалската организација, најтешка можна санкција што подразбира доживотна дисквалификација на играчот од подмладокот на Шкупи, кој сега може да „клоца“ топка само приватно, но не и во кој било ранг на натпреварување каде и да е во светот. А татко му заврши во притвор и го чека експресно судење и најверојатно затвор за скршениот нос на младиот фудбалер на Брегалница со кој син му се обиде да се пресмета на теренот и за физичкиот напад врз уште едно дете од младинскиот погон на штипјани.
И сега – вредеше ли дивјачкото однесување на двајцата првоосомничени за тешкиот инцидент на игралиштето „Бело брдо“ во Штип? Се исплатеше ли примитивизмот манифестиран пред очите на млади фудбалери и на нивните родители? Испаднаа ли фраери обајцата (и уште неколкумина)? Херои ли се меѓу своите?
Каков пример им дадоа таткото и синот на сите што тренираат фудбал и што сонуваат дека еден убав, сончев ден ќе заиграат на големата сцена? Дека со насилство може да се оствари целта што не се остварила со умешност, со талент и со фудбалски вештини на теренот?
И вооопшто не е важно дали некој е Албанец, Македонец или не знам од која националност. Прво си или не си човек, а потоа доаѓа етничката, верската, социјалната или каква и да е друга припадност.
Тој што е човек во вистинската смисла на зборот, нема да му падне на ум да крене рака на друго дете, па што и да сторило тоа. На тој што е верник бездруго му е јасно дека секоја религија учи за човечност, за емпатија и за помагање секому во неволја и оти никој нема право да му суди на друг, оти тоа право му припаѓа на Бог. Сите припадници на една цивилизирана заедница, пак, знаат дека постои закон и оти тој мора да се почитува, вклучувајќи ги и спортските терени, на кои никој не смее да спроведува правда според сопствена замисла.
Срамните сцени во Штип, за жал, не се ни први, а тешко е да се верува дека ќе останат последни на овие простори. Нереалните амбиции и очекувања на родителите предизвикаа тензии и на крајот од минатата сезона во Детската лига на ФФМ, а безобѕирните постапки на актерите на и вон теренот не еднаш прекинале спортски настани во земјава, со или без национален предзнак, сеедно.
Спортот е огледало на општеството, па сета бедотија на (не)човечкото однесување видено во Штип, за жал, не е ниту изненадувачка, ниту неочекувана. Тоа што го очекува огромното мнозинство нормални граѓани е стриктно почитување и спроведување на законите, за посегањето по здравјето на туѓо дете да му биде последно секому што мисли дека тие не важат за него и оти правдата не може да го стигне.
Ќотекот не е излезен од рајот, колку и да уверуваат скромноумни егземплари на плиткоумно терање по свое.