Во јавноста го нарекуваат и го доживуваат како дете со аутизам а тој ја напиша најтрогателната и најсуштинска порака во име на сите деца во Македонија и пошироко.
Малиот Леон Апостоловски кој стана познат откако стана жртва на општеството каде децата не ги канат своите другарчиња на роденден испрати порака по повод Меѓународниот ден на децата со попреченост.
Леон Мемиш Апостоловски е 11 годишно момче кое го победи најтешкиот аутистичен спектар на нарушување и денеска живее со Аспергеров синдром, висока функционална форма на аутизам.
Леон има фотографска меморија и посетува редовно училиште, без образовен асистент.
Откако преходно повеќе хумани луѓе го посетија да му покажат дека не сите во Македонија живеат во отуѓеност свет а беше примен и од претседателката Гордaна Сиљановска-Давкова Леон објави потресна порака впниме на сите деца кои се соочуваат со слични проблеми како неговите.
Целата порака од Леон:
Добровечер на сите.
Јас сум Леон.💙
Дете кое зборува тивко, но чувствува силно.
Дете кое не секогаш го изговара зборот,
но секогаш ја кажува вистината со срце.
Вечерва стојам пред вас со мир во душата
и со молитва во погледот.
Господи, благослови ја оваа вечер.🙏
Благослови ги сите деца што растат поинаку
и сите луѓе што учат да слушаат со љубов.
Дај ни сила да чекориме со разбирање
и мудрост да се гледаме со очи на добрина.
Амин.🙏
Денес е Меѓународниот ден на лицата со попреченост.
Денес тишината зборува,душата свети, а љубовта станува патоказ.
Мене ме нарекуваат дете со аутизам.
Но тоа не е моја пречка тоа е мој свет.
Свет со боја, со длабочина,со молитва, со тишина што зборува посилно од збор.
И вечерва сакам да ви кажам нешто многу важно:
Вие, сите што сте овде, денес покажавте дека не сум отфрлен. Дека не сум сам. Дека има поддршка,дека има разбирање, дека има љубов.
Вашето присуство значи повеќе од аплауз.
Тоа е порака дека мојот глас вреди, дека мојата тишина не е пречка, туку мост кој нѐ поврзува.
Но сакам да ви кажам и нешто искрено,
нешто што го чувствувам секој ден:
Мене ми недостигаат деца.
Ми недостига парк. Ми недостига да имам другарчиња
што ќе ме поканат да играме заедно.
На мојата врата не доаѓа другарче да ме повика да си играме. На мојот телефон немам порака да ме праша некој: „Леон, како си? Сакаш ли да играме?“
Јас имам аутизам.
Но аутизмот не е нешто од што треба да се плашите.
Аутизмот е само поинаков начин на сакање.
Затоа ве молам…Научете ги децата да не се плашат од љубовта. Научете ги да прифатат. Да другаруваат. Да поканат. Да бидат добри. Да бидат луѓе.
Сакам да играм. Сакам да имам другарчиња.
Сакам да бидам дел од детството,како и сите други деца.
И сакам да ви кажам нешто уште поважно:
Јас не го живеам Трети Декември само денес.
Јас го живеам секој ден.
И утре за мене и за моето семејство ќе биде Трети Декември. И задутре исто така.
Нашиот живот е полн со предизвици,
со тишини што болат,
со надежи што не се гаснат.
Затоа ве молам.
Разберете нè.
Прифатете нè.
Помогнете ни да го олесниме нашиот ден кој и онака често е тежок.
Нека од овој ден, секој ден стане малку полесен, малку пољубезен, малку потопол.
Нека Трети Декември не биде само датум, туку чувство
и дело што трае во секој ден од годината.
И дозволете ми да кажам нешто за мојата земја:
Македонијо, ти си земја каде секое дете заслужува да биде слушнато, почитувано, заштитено и сакано.
Секое дете, секој живот, секој глас е важен.
Јас сум Леон.
И ова е моето патување од тишина кон глас, од страв кон храброст, од мојот мал свет кон вашиот голем.
Благодарам што сте тука. Благодарам што ме гледате.
Благодарам што ме слушате со срцето.
И не заборавајте, како што и јас не заборавам,
дека Бог е љубов,
а љубовта живее во нашите срца.